Żaglownia
Żaglownia YCPL znajduje się nad Zalewem Zemborzyckim na terenie ośrodka wypoczynkowego „Marina”. Dojazd z miasta autobusami MPK nr 1, 8, 15, 21, 25, 37, 40. Pomieszczenie klubowe znajduje się w parterowym budynku (ul.Krężnicka 6) przy przystanku MARINA.
Współrzędne geograficzne
Szerokość geograficzna 51 11,4’N
Długość geograficzna 22 31,6’E
Parametry zbiornika
- Powierzchnia 278 ha
- Objętość całkowita 633 tyś. m3
- Objętość użytkowa 2150 tyś. m3
- Objętość powodziowa 5160 tyś. m3
- Średnia głębokość 2,3 m
- Maksymalny poziom piętrzenia (powodziowy) 179,00 m n.p.m.
- Minimalny poziom piętrzenia (zimowy) 177,50 m n.p.m.
Historia powstania zbiornika
W 1955 roku narodziła się koncepcja utworzenia zbiornika wodnego w dolinie rzeki Bystrzycy. Jej ojcem był K. Bryński pracownik Katedry Geografii Fizycznej UMCS, który zaproponował utworzenie zalewu w okolicach wsi Zemborzyce odległej ówcześnie ok. 10 km od Lublina.
Poważnym argumentem przemawiającym za tym pomysłem była powódź z roku 1964. Straty nią spowodowane wyniosły 22 mln zł. Suma ta pokrywała koszt budowy zbiornika retencyjnego, zabezpieczającego okolice Lublina przed powodziami.
W 1969 roku ukończone prace przygotowawcze i projektowe. Określono dane techniczne, inwestora, wykonawców, rozmieszczenie i chłonność ośrodków wypoczynkowych.
Prace budowlane postanowiono rozpocząć w połowie 1970 roku i zakończyć w 1973 roku.
- Rozważano trzy warianty budowy zbiornika:
- dwa pierwsze zakładały pozostawienie torfu w misie zbiornika i zalanie go wodą, różnice między nimi polegały na skali przedsięwzięcia
- trzeci przewidywał wybranie torfu i oczyszczenie dna przyszłego zbiornika
Wysokie koszty wybrania torfu, brak zapotrzebowania na duże ilości masy torfowej w rejonie Zemborzyc, gdzie występują gleby lessowe o dobrej strukturze były główną przyczyną pozostawienia złoża torfowego na dnie zbiornika.
Budowę zbiornika rozpoczęto zgodnie z założeniami w połowie 1970 roku. Projekt wykonało Centralne Biuro Studiów i Projektów Budownictwa Wodnego „Hydroprojekt” z Warszawy. Generalnym wykonawcą było Warszawskie Przedsiębiorstwo Robót Inżynieryjnych Budownictwa Przemysłowego „Hydrocentrum” oraz Przedsiębiorstwo Robót Wodno-Melioracyjnych nr 2 z Lublina. Zadanie inwestycyjne składało się z następujących obiektów:
- ziemna zapora czołowa z betonowym jazem
- wały przeciwpowodziowe w cewce zbiornika wraz z dwoma pompowniami przesyłającymi wodę z zawala do zbiornika
- melioracja łąk powyżej zbiornika
- przygotowanie czasy zbiornika i zabezpieczenie brzegów
Z początku wolne tempo budowy znacznie przyspieszyło dopiero w 1972 roku, jednak wtedy okazało się, iż oddanie obiektu w 1973 roku będzie niemożliwe. Znacznej pomocy przy budowie zbiornika udzielili mieszkańcy Lublina. Łącznie przy zbiorniku pracowało 40 tyś. osób.
5 marca 1974 roku o godz. 8:38 zaczęto gromadzić wodę w zbiorniku. Rozpoczął się pierwszy etap piętrzenia, który trwał do momentu aż poziom wody osiągnął wysokość klap, za pomocą których mógł być regulowany przepływ. Od dnia 6 marca rozpoczął się drugi etap piętrzenia. Tego dnia zalany był obszar o powierzchni 60 ha. Pod koniec marca zalanych było już 90 ha a w połowie kwietnia 190 ha. Poziom wody podczas piętrzenia podnosił się o 4 cm na dobę. Równocześnie z piętrzeniem przebiegały inne prace związane z przygotowaniem zbiornika do eksploatacji. Główny użytkownik Zalewu Zemborzyckiego – MOSIR „Bystrzyca” już na początku marca zgromadził komplet sprzętu pływającego do wypożyczalni w ośrodkach wypoczynkowych. Zakupiono wtedy 150 kajaków, 93 łodzie wiosłowe, 80 żaglówek i 2 motorówki.
Budowę Zalewy Zemborzyckiego zakończono typową dla lat siedemdziesiątych uroczystością. Symbolicznego otwarcia w dniu 16 lipca 1974 roku dokonał Edward Gierek. Zdarzenie to upamiętnia niewielki pomnik na skraju zapory od strony Ośrodka Wypoczynkowego „Marina”.
Po uroczystym „otwarciu” Zalewu Zemborzyckiego E. Gierek w towarzystwie P.Karpiuka i R.Wójcika wizytuje molo nad Zalewem
źródło: Gazeta.pl